In februari 2018 namen we afscheid van Dribbel, onze trouwe Maltezer die twee jaar lang ons leven had verrijkt. Met zijn 17 jaar was hij een echte senior en had hij ruim 14 à 15 jaar van zijn leven met ons gedeeld. Het was een intens verdrietig moment, maar we koesterden de mooie herinneringen aan hem.
Het jaar dat volgde, was een achtbaan van emoties en gebeurtenissen. Ik werkte in de zorg en studeerde daarnaast, maar de druk werd me te veel. Het begon met overspannenheid en uiteindelijk belandde ik in een burn-out. Ik kon fysiek en mentaal niet meer en moest de beslissing nemen om in de ziektewet te gaan.
In oktober, rond de tijd dat Dribbel’s afwezigheid extra scherp voelde, besprak ik met mijn vriendin hoezeer ik hem miste en onze wandelingen met hem. Ondanks haar wens dat ons nieuwe hondje niet op Dribbel mocht lijken, vonden we uiteindelijk een puppy die als twee druppels water op hem leek. Soms heeft het universum gewoon een eigen wil!
De pup komt!
Eind oktober kregen we het verlossende telefoontje van de fokker: er waren nog drie puppies beschikbaar, waarvan één teefje en twee reutjes. En zo kwam het dat we op 23 november onze kleine Koosje mochten verwelkomen. De rit naar huis was een avontuur op zich – arme Koosje werd wagenziek en we moesten verschillende keren stoppen om hem te troosten.
De eerste week met Koosje was een achtbaan van emoties en gebeurtenissen. Hij was nog niet zindelijk en dat leverde midden in de nacht hilarische momenten op. Ik kan me nog goed herinneren hoe we midden in de nacht bij een boom stonden en Koosje alleen maar oog had voor het geluid van krakende blaadjes. Het duurde even voordat hij doorhad waarvoor we daar waren en dat hij daar zijn behoefte moest doen!
Zijn eerste wandelingen waren ook spannend – Koosje was nog zo klein dat ik hem soms in mijn jas stopte om hem warm te houden. Hij genoot van zijn eerste bezoek aan de dierenwinkel, waar hij enthousiast tussen de speeltjes rondliep en af en toe stiekem een dutje deed in mijn jaszak.
Het eerste bezoek aan de kapper was ook een belevenis. Koosje lag rustig onder mijn kappersschort te slapen, terwijl ik mijn haar liet knippen. Gelukkig was hij niet bang voor de föhn – hij keek nieuwsgierig toe alsof hij wilde begrijpen hoe dat ding werkte.
Ondanks alle uitdagingen en grappige momenten was de eerste week met Koosje een onvergetelijke ervaring. We maakten herinneringen die we koesteren, en vandaag de dag zijn we onafscheidelijk. Koosje is mijn maatje en gaat overal mee naartoe. En dat dekentje waar hij zo heerlijk op ligt? Dat heeft hij vanaf dag één niet meer losgelaten, alsof het een stukje van thuis is dat hij overal met zich meeneemt.
Liefs Thamara & Koosje
